ਕਿਹੜੇ ਇਸਲਾਮ ਦਾ

ਕਿਹੜੇ ਇਸਲਾਮ ਦਾ ਇਹ
ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਜਲਾਲ ਹੈ
ਖੁਸ਼ਹਾਲੀਆਂ ਦਾ ਰੰਗ ਜੀਹਦਾ
ਹੋਇਆ ਲਾਲੋ - ਲਾਲ ਹੈ
ਸਬਾਬ ਜੀਹਦਾ ਵੱਡਾ ਪਾਣੀ
ਪਿਆਸੇ ਨੂੰ ਪਿਆਉਣ ਦਾ
ਲਹੂ ਦਾ ਪਿਆਸਾ ਹੋਇਆ
ਗੱਲ ਕੀ ਕਮਾਲ ਹੈ
ਭੁੱਲਿਆ ਖੁਦਾ ਨੂੰ ਲੱਗੇ
ਭੁੱਲੀ ਏ ਖੁਦਾਈ ਇਹਨੂੰ
ਦਰਿੰਦਗੀ ਤੇ ਵਹਿਸ਼ਤਾਂ ਦਾ
ਜ਼ਰਾ ਨਾ  ਮਲਾਲ ਹੈ
ਯਾ ਮੁਹੰਮਦ ਜੇ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੇ
ਲਈ ਹੀ ਬਣਾਇਆ ਸੀ
ਕਾਹਤੋਂ ਇਹ ਕਰੀ ਜਾਂਦਾ
ਮਨੁੱਖਤਾ ਹਲਾਲ ਹੈ
ਕਿਹੜੇ ਨੇ ਓ ਲੋਕ ਤੇਰੇ
ਕਿਹੀਆਂ ਤੌਫੀਕਾਂ ਵਾਲੇ
ਸੁਖਵੀਰ ਜੇ ਕਮੀਨੇ
ਜਿੰਨਾਂ ਚੱਲੀ ਕੋਝੀ ਚਾਲ ਹੈ
ਕਿਹੜੇ ਇਸਲਾਮ ਦਾ ਇਹ
ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਜਲਾਲ ਹੈ
................ਸੁਖਵੀਰ.. 29/11/16

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਕੰਡੇ ਵੀ ਮੈਂ ਤੋੜ ਲਏ
ਯਾਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵੈਰੀ ਵੀ ਮੈਂ ਜੋੜ ਲਏ,

ਸ਼ਿਕਵਾ ਵੀ ਨਾ ਕੀਤਾ ਲੂਹੇ ਹੱਥਾਂ ਦਾ
ਐਨਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਝੰਜੋੜ ਲਏ,

ਰਿਸ਼ਤੇ ਕਈਆਂ ਨਾਲ ਰੂਹੋਂ ਗੂੜੇ੍ ਪਿਆਰਾਂ ਦੇ
ਅਹੁਦਿਆਂ ਦੀ ਹਠ ਤੇ ਮੇਰੀ ਮੈਂ ਨੇ ਖੋਰ ਲਏ,

ਇਉਂ ਕਿਰੀਆਂ ਪਾਲਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਤਫ਼ਾਕ ਦੀਆਂ
ਭੁੱਟੇ ਦੇ ਦਾਣਿਆਂ ਵਾਂਗਰ ਲੜੀਆਂ ਭੋਰ ਲਏ,

ਹੁਣ ਆਦੀ ਹਾਂ ਰੱਜ ਕੇ ਦੁੱਖ ਹੰਡਾਉਣੇਂ ਦਾ
ਕੁਝ ਤੂੰ ਦੇ ਗਈ ਤੇ ਕੁਝ ਕੁ ਮੁੱਲ ਮੈਂ ਹੋਰ ਲਏ

ਸੁਖਵੀਰ ਸੁਖੀ ਵਸ ਸਕਦੇ ਉਹੀਓ ਸੁਣ ਯਾਰਾ
ਜਿੰਨਾਂ ਪਰਛਾਵੇਂ ਜਿਸਮੋਂ ਵੱਖਰੇ ਤੋਰ ਲਏ

ਓਸ ਦਿਨ

ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਸਿਕਰੀ
ਹਲਕ ਦਾ ਸੁੱਕਣਾ
'ਤੇ ਆਵਦੀਆਂ ਧੜਕਣਾਂ ਤੋਂ ਸਿਵਾ
ਹੋਰ ਸਭ ਸੁਣਨਾਂ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਣਾ
ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਓਸ ਦਿਨ ਤੇਰੇ ਅੰਦਰ
ਮੇਰਾ ਅਤੀਤ ਪੁੰਘਰੇਗਾ
ਤੇ ਕਦੇ ਨਾ ਮੁਕਣ ਵਾਲਾ
ਸਫਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਵੇਗਾ
ਪਛਤਾਵੇ ਦਾ
ਰਬ ਕਰੇ
ਤੇਰੇ ਤੇ ਉਹ ਵੇਲਾ ਨਾ ਆਵੇ
ਕਿਉਕਿ ਮਰੀ ਹੋਈ ਜ਼ਿੰਦਗ਼ੀ ਕੋਲੋਂ
ਜਿੰਦਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਖੋਹ ਲੈਣਾ
ਜਣੇ-ਖਣੇ ਦੇ ਵੱਸ ਦਾ ਕੰਮ
ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ
                     ਸੁਖਵੀਰ 22/6/16 12:34
  #zindghi

ਤੂੰ ਜਦ ਜਦ ਚੇਤੇ ਆਂਵੇਂ

ਇਕ ਖੋਹ ਕਾਲਜੇ ਪੈਂਦੀ ਨੀਂ
ਜੋ ਜਾਨ ਮੇਰੀ ਕੱਢ ਲੈਂਦੀ ਨੀਂ
ਤੂੰ ਜਦ ਜਦ ਚੇਤੇ ਆਵੇਂ ਨੀਂ
ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਉਹ ਉਠਦੀ ਬਹਿੰਦੀ ਨੀਂ

ਤੇਰੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿਕਲੇ ਸੀ ਉਹ ਬੋਲ ਜਦੋਂ
ਸਭ ਭੇਦ ਗਏ ਸੀ ਖੋਹਲ ਜਦੋਂ
ਹੱਦ ਕੀ ਰੂਹ ਤਾਈਂ ਚਿਰ ਗਈ ਸੀ
ਦਿਲ ਸੀਸ਼ਾ ਤਿੜਕਿਆ ਸੋਹਲ ਜਦੋਂ
ਕਾਸ਼ ਕਿ ਇਕ ਆਵਾਜ਼ ਉਹੋ
ਮੇਰੇ ਕੰਨੀਂ ਨਾ ਪੈਂਦੀ ਨੀਂ

ਉਂਝ ਤੇਰੇ ਬਿਨ ਵੀ ਕੀ ਜੀਣ ਇਹ
ਨਿਤ ਵਹਿਣ ਹੰਝਾਂ ਦੇ ਪੀਣ ਇਹ
ਦੋਹੇਂ ਪੁੜ ਤੇਰੇ ਚੇਤਿਆਂ ਦੇ
ਵਿਚ ਜਿੰਦ ਮੇਰੀ ਦਾ ਪੀਹਣ ਇਹ
ਕੀ ਦਸਾਂ ਅੱਲੇ ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਤੋਂ
ਖਰੀਂਹਡ ਜਿਹੀ ਜਦ ਲਹਿੰਦੀ ਨੀਂ

ਹੁਣ ਧੁਰ ਅੰਦਰੋਂ ਲੀਰੋ-ਲੀਰ ਹਾਂ ਮੈਂ
ਨਾ ਰੂਹ ਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਸਰੀਰ ਹਾਂ ਮੈਂ
ਉੰਝ ਭਲੇ ਹੀ ਲੋਕੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇਂ
ਨਾਂ ਤੋਂ ਬੰਦਾ    ਸੁਖਵੀਰ   ਹਾਂ ਮੈਂ
ਤੂੰ ਜੀਅ ਸਦਕੇ ਪੁਗਾ ਲੇੈ ਆ ਭਾਵੇਂ
ਜੇ ਕੋਈ ਅਜੇ ਵੀ ਹਸਰਤ ਰਹਿੰਦੀ ਨੀਂ

ਇਕ ਖੋਹ ਕਾਲਜੇ ਪੈਂਦੀ ਨੀਂ
ਜੋ ਜਾਨ ਮੇਰੀ ਕੱਢ ਲੈਂਦੀ ਨੀਂ
ਤੂੰ ਜਦ ਜਦ ਚੇਤੇ ਆਵੇਂ ਨੀਂ
ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਉਹ ਉਠਦੀ ਬਹਿੰਦੀ ਨੀਂ
                 
                    ਸੁਖਵੀਰ ਸਰਵਾਰਾ 6.5.16

ਗਰੀਬੀ ਦਾ ਸੇਕ

ਮਿਨੀ ਕਹਾਣੀ
ਉਹ ਛੇਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿਚ ਪੜਦਾ ਹੈ । ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਬਾਪ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਪੰਜਾਬੀ ਸੀ ਤੇ ਮਾਂ ਬਿਹਾਰਨ ਜੋ ਸਰਪੰਚਾਂ ਦਾ ਗੋਹਾ ਕੂੜਾ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਓਥੇ ਹੀ ਕਿਸੇ ਕੋਠੜੀ ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਭ ਮੈਂ ਓਦੋਂ ਤਫ਼ਤੀਸ਼ ਕੀਤਾ ਸੀ ਜਦ ਉਹ ਤੇ ਉਸਦਾ ਭਰਾ ਦੋਵੇਂ ਦਾਖਲ ਹੋਏ ਸਨ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਾਕੀ ਲੋਕ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਕਿ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਸਾਡੇ ਜਵਾਕਾਂ ਨੂੰ ਮਾੜਾ ਜਾ ਉਹ ਬਈਆ ਰਾਣੀ ਦੇ ਜਵਾਕਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਖਿਓ ਅਖੇ ਚੋਰ ਨੇ ਦੋਹੇਂ, ਪਿੰਡ ਚ ਦੁਕਾਨ ਨੂੰ ਰਾਤੀ ਪਾੜ ਲਾਇਆ ਇਹਨਾਂ ਨੇ। ਜਦ ਪੰਜਵੀਂ ਚ ਸਨ।
ਪਰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸੁਭਾਅ ਮੁਤਾਬਕ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਲਟੀ ਗਲ ਸੋਚੀ ਕਿ ਵਾਹ ਐਡਾ ਜਿਗਰਾ, ਐਡੀ ਜੁਗਤ, ਇਹ ਤਾਂ ਸਿਰੇ ਦਾ  ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਦਿਮਾਗ ਹੀ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਸ ਐਨਾ ਹੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪੁੱਤਰ ਇਹੀ ਦਿਮਾਗ ਆਪਾਂ ਪੜਾਈ ਚ ਲਾਉਣਾ ਤੇ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਸਿਰਫ ਹਸ ਕੇ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁਛ ਲੈਣਾ। ਰਬ ਜਾਣਦੈ ਕਿ ਇਕ ਸਾਲ ਚ ਉਹਨਾ ਦੀ ਨਾ ਸਕੂਲ ਨਾ ਪਿੰਡ ਚੋਂ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਆਈ।
ਉਸ ਦਿਨ ਦੋਹਾ ਚੋਂ ਵੱਡਾ ਅਸੈਂਬਲੀ ਵਿਚ ਖੜਾ 'ਤੇ ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹਦੀ ਕਮੀਜ਼ ਦੀ ਜੇਬ ਚ ਜਲ ਕੇ ਨਿਕੀ ਜਿਹੀ ਮੋਰੀ ਨਿਕਲੀ ਹੋਈ । ਮੈ ਡਰ ਗਿਆ ਕੇ ਕਿਧਰੇ ਬੀੜੀਆਂ ਸਿਗਰਟਾਂ ਨਾ ਪੀਣ ਲਗ ਪਿਆ ਹੋਵੇ। ਮੈਂ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਲਾਈਨ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਦੂਰ ਲਿਜਾ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਪੁਛਿਆ," ਆਹ ਕਿਵੇਂ ਫ਼ੁਕੀ ਆ ਉਏ ਕਮੀਜ਼ ਤੇਰੀ, ਦਸ ਬੀੜੀਆਂ ਪੀਣ ਲਗ ਪਿਐਂ ਤੂੰ?" ਉਹ ਸਹਿਮ ਜੇ ਗਿਆ ਪਰ ਬੋਲਿਆ, " ਨਹੀਂ ਜੀ, ਸਰ ਗਿੱਲੀ ਸੀ, ਚੁੱਲੵੇ ਤੇ ਸੁਕਾਉਣ ਲਗਿਆਂ ਸੇਕ ਨਾਲ ਜਲ ਗਈ, ਜੇ ਵਰਦੀ ਨਾ ਪਾ ਕੇ ਆਂਉਦਾ ਤਾ ਤੁਸੀਂ ਸਜ਼ਾ ਦਿੰਦੇ ਹੋ। ਇਹ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ੳਹੀ ਸੁਰਾਖ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਚ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਤੇ ਇਕ ਹੀ ਕਮੀਜ਼ ਹੋਣ ਦੀ ਗਰੀਬੀ ਦੀ ਓਸ ਅਗ ਦਾ ਸੇਕ ਮੇਰੇ ਕਲੇਜੇ ਤਾਈਂ ਅਪੜ ਗਿਆ ਜੋ ਬੜੀ ਵਾਰ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਸਕੂਲ ਚ ਮੈਂ ਵੀ ਹੰਡਾਇਆ ਸੀ।
"ਜਾਹ ਪੁੱਤ, ਚਲ ਖੜ ਲਾਈਨ ਚ।" ਸਾਵਧਾਨ ਵੀਸ਼ਰਾਮ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਮੈਂ ਉਸ ਅੱਗ ਤੇ ਪਾਣੀ ਪਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।
      
         ਸੁਖਵੀਰ ਸਿੰਘ, ਡਰਾਇੰਗ ਮਾਸਟਰ, ਸਸਸ         ਨੰਦਪੁਰਕੇਸ਼ੋ, ਪਟਿਆਲਾ

ਚਲ ਉਠ ਯਾਰਾ

ਚਲ ਉਠ ਯਾਰਾ
ਇਹ 8*10 ਦਾ ਕਮਰਾ
ਤੇ ਇਕ ਮੰਜਾ ਤੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਖੇਤਰਫਲ
ਨਾ ਕਦੇ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਕਦੇ ਹੋਣੇ ਨੇ
ਜ਼ੀਰੋ ਵਾਟ ਬਲ੍ਬ ਦੇ ਏਸ
ਹਨੇਰ ਚਾਨਣੇ ਚੋਂ ਭਰਾਵਾ
ਤੇਰਾ ਫੋਨ ਜਾਂ ਰਿਮੋਟ ਤਾਂ ਥਿਆਹ ਜਾਣਗੇ
ਪਰ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣ ਦੇ ਗਵਾਚੇ ਸੁਪਣੇ ਟੋਹਲਣ ਲਈ ਯਾਰਾ
ਹੁਣ ਸੂਰਜ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਚਾਰ ਕਰਨੀਆਂ ਹੀ ਪੈਣੀਆਂ ਨੇ
ਕਦ ਤਕ ਬੰਦ ਕਮਰੇ ਚ ਬੈਠਿਆਂ
ਠੋਡੀ ਗੋਡਿਆਂ ਤੇ ਰਖ
ਅਤੀਤ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਗੋਤੇ ਲਾਉਂਦਾ ਰਹੇਂਗਾ
ਇਹ ਪਤਾ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ
ਕੇ ਸੁਚੇ ਮੋਤੀ ਹੰਸਾ ਦੀਆਂ ਚੁੰਝਾ ਚ ਹੀ ਆਉਂਦੇ ਨੇ
ਤੇ ਤੇਰੇ ਹਿੱਸੇ ਤਾਂ ਯਾਰਾ
ਸਾਰੇ ਹੰਸਾ ਸਣੇ ਸਮੁੰਦਰ ਨੇ ਆਉਣਾ ਹੈ
ਫੇਰ ਮਾਉਸੀ ਕਿਸ ਗਲ ਦੀ
ਚਲ ਖੜਾ ਹੋ ਯਾਰਾ
ਤੇ ਗੀਤਾ ਦੇ ਸਾਰ ਬਾਣ ਨੂੰ
ਆਪਣੀ ਸੋਚ ਦੀ ਕਮਾਨ ਤੇ ਚੜ੍ਹਾ
ਤੇ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਵਿੰਨ ਸੁੱਟ
ਜਿਹੜੇ ਅਪਣੀਆ ਥਾਵਾਂ ਤੇ ਕੇਵਲ
ਤੇਰੀ ਉਡੀਕ  ਕਰਦੇ ਪਏ ਨੇ
ਆਵਦੀ ਰੂਹ ਦੀ ਕੰਬਲੀ ਚੋਂ
ਫਿਕਰਾਂ ਕੇਰਾਂ ਇਕ ਵਾਰ
ਜੋਰ ਦੀ ਝਾੜ ਦੇ ਯਾਰਾ
ਤੇ ਨਿਕ-ਸੁਕ ਚੋ ਚੱਜ ਦਾ ਕੁਝ ਚੱਕ
ਜੇਬੀ ਪਾ ਤੇ ਤੁਰ ਪਾ ਹੁਣ
ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਪਿਆਰ ਕਮਾਉਣਾ ਏ ਯਾਰਾ
ਹੁਣ ਤੱਕ ਵਾਰੇ ਪਿਆਰ ਤੋ ਵੀ
ਅਥਾਹ ਜਿਆਦਾ
ਓਹਦੇ ਲਈ ਜਿਹਨੇ
ਪਿਆਰ ਦੇ ਅਸਲ ਹੱਕਦਾਰ ਹੋਣਾ ਏ
ਤੇ ਸਭ ਨੇ ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਕਰਨੀ
ਵੱਢ ਹੀ ਲੈਣੀ ਏ
ਏਸ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਵਾਹਣ ਚੋਂ
ਚਲ ਹੁਣ ਉਠ ਯਾਰਾ
ਚੱਲੀਏ

ਰਿਸ਼ਤੇ

ਹਵਾ ਵਰਗੇ
ਹੋ ਨਿਬੜਦੇ ਨੇ ਕਦੇ ਕਦੇ
ਰਿਸ਼ਤੇ ਵੀ

ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਕੇਵਲ
ਜਜ਼ਬਾਤ ਦੇ ਬੁਲਿਆਂ ਵੇਲੇ
ਕਦੇ ਦਿਖਾਈ ਨਾ ਦੇਣ
ਕਦੇ ਚਲ ਪੈਣ
ਤੇ ਕਦੇ ਨਿਰਾ ਗੁੰਮ
ਜਦ ਦੁਖਾਂ ਦੇ ਕੂੜ ਦੀ ਗੱਲ ਆਵੇ
ਮੁਸ਼ਕ ਜਾਂਦੇ
ਤੇ ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਮਹਿਕ ਜਾਣ
ਜਦ ਸੁਖਾਵੇਂ ਪਲਾਂ ਦੇ
ਬਗੀਚਿਆਂ ਨਾਲ ਖਹਿਣ
ਕਈ ਵਾਰ
ਲੱਖਾਂ ਝੱਖੜ ਝੱਲ ਕੇ ਵੀ
ਨਹੀਂ ਬਣ ਪਾਉਂਦੇਕ
ਅਨੰਤ ਨਾਦ ਦੀ ਧੁਨੀ ਵਰਗੇ

ਜੁਗਨੂੰ

ਤੂੰ ਸੀ ਤਾਂ
ਸੂਰਜ ਸਾਂ
ਜਗ ਰੁਸ਼ਨਾਉਂਦਾ ਸਾਂ
ਚੰਨ ਸਾਂ
ਰਾਤ ਨੂੰ ਵੀ ਰਾਹ ਦਿਖਾਂਉਦਾ ਸਾਂ
ਤੂੰ ਗਈ
ਬਸ ਜੁਗਨੂੰ ਹਾਂ
ਆਪਣੀ ਹੋਂਦ ਵੀ ਬਸ
ਰਹਿ ਰਹਿ ਕੇ
ਦਸ ਹੁੰਦੀ ਹੈ.
............... 23/4/14  8.01 PM

ਚੁੱਪ

ਤੇਰੇ ਮੇਰੇ
ਦੁਨਿਆਵੀ ਰੌਲਿਆਂ ਤੋਂ
ਹਮੇਸ਼ਾ ਹਾਰਦਾ ਹੀ ਰਿਹੈ
ਆਪਣੀ ਚੁੱਪ ਦਾ ਸ਼ੋਰ
ਚੱਲ ਐਤਕੀਂ
ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਦਵੀਂ
ਨੈਣਾਂ ਨੂੰ ਨੈਣਾਂ ਨਾਲ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਦਿਲ ਨਾਲ
ਦਿਲਦਾਰਾ
ਹਰ ਵਾਰ ਜਜ਼ਬਾਤ
ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ
ਮੁਥਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ
.....................ਸੁਖਵੀਰ

ਅਸਰ

ਤੂੰ ਸੀ
ਤਾਂ ਸੂਰਜ ਸਾਂ
ਜੱਗ ਰੁਸ਼ਨਾਉਂਦਾ ਸਾਂ
ਚੰਨ ਸਾਂ
ਰਾਤ ਨੂੰ ਵੀ ਰਾਹ ਵਿਖਾਉਂਦਾ ਸਾਂ
ਤੂੰ ਗਈ
ਤਾਂ ਜੁਗਨੂੰ ਹਾਂ
ਆਪਣੀ ਹੋਂਦ ਵੀ ਬਸ
ਰਹਿ ਰਹਿ ਕੇ ਦੱਸ ਹੁੰਦੀ ਹੈ‌ ।

ਰਿਸ਼ਤਾ

ਰਿਸ਼ਤਾ
ਤੇਰਾ ਤੇ ਮੇਰਾ
ਭੁਲਣੈ
ਨਾ ਤੇਰੇ ਭੁਲਾਇਆ
ਨਾ ਮੇਰੇ ਭੁਲਾਇਆਂ
ਇਹ ਤਾਂ ਬਸ ਮੁਕਣੈਂ
ਤੇਰੇ ਤੇ ਮੇਰੇ
ਮੁਕਣ ਨਾਲ
ਖੌਰੇ
ਫੇਰ ਵੀ....
ਨਾ ਹੀ ਮੁੱਕੇ ਇਹ
ਰਿਸ਼ਤਾ
ਤੇਰਾ ਤੇ ਮੇਰਾ

ਪਤਨੀ

ਅੱਖ ਵਿਚ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ 

ਅੱਥਰੂ ਪੋਚ ਮਿਟਾਓਂਦੀ ਏ

ਕਈ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਹੰਝੂ ਹੀ

ਤੁਹਾਡੀ ਜਗਾਹ ਵਹਾਉਂਦੀ ਏ

ਅੱਧ ਬੋਲ ਕਹੇ ਹਰ ਚੀਜ਼ 

ਜੋ ਮੰਗੋ, ਹਥ ਫੜਾਵੇ ਉਹ

ਉਚਾ ਸੁਣ ਕੇ ਵੀ ਨਾ ਉਚਾ

ਬੋਲ ਸੁਣਾਵੇ ਉਹ 

ਮਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਥਾਂਈ ਉਹ

ਬਿਠਾਈ ਲਗਦੀ ਏ

ਸੱਚੀਂ ਬਹੁਤੀ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਉਹ

ਮਾਂ ਈ ਲਗਦੀ ਏ

ਜਿਸਦੀ ਮਿੱਟੀ ਬੀਜ ਤੁਹਾਡਾ

ਸਦਾ ਹੀ ਪਲ਼ਦਾ ੲੁੇ

ਜਿਸਦੇ ਕਰਕੇ ਵੰਸ਼ ਤਹਾਡਾ

ਸਦਾ ਵਧਦਾ ਫਲ਼ਦਾ ਏ 

ਰੱਬ ਦਾ ਰੂਪ ਉਹ ਰੂਹ ਦਾ ਹਾਣੀ

ਬਸ ਨਿਰਾ ਫਰਿਸ਼ਤਾ ਏ 

ਬੁਝਣਾ ਬੜਾ ਸੁਭਾਵਿਕ ਯਾਰੋ

ਉਹ ਕਿਹੜਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਏ

ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਹੈੈ ਗੱਲ ਇਹ

ਨਾ ਕੋਈ ਅਤਿਕਥਨੀ ਏ

ਕੁੰਵਾਰੇ ਹੁੰਦੀ ਕਿਸਮਤ

'ਤੇ ਵਿਆਹੇ ਦੀ ਪਤਨੀ ਏ

............................ਸੁਖਵੀਰ ਸਰਵਾਰਾ 

                            15/11/16 1046